Wskaźnik wydatków żywnościowych

Granicę biedy wyznacza się m.in. określając udział wydatków żywnościowych. Określając linie ubóstwa, można odwołać się do prawa Engla, według którego udział wydatków na żywność maleje wraz ze wzrostem dochodów. Gospodarstwa domowe przyporządkowuje się do grupy ubogich na podstawie krytycznej, wysokiej wartości wskaźnika lub na podstawie granicy ustalanej jako dochód, przy którym udział wydatków żywnościowych przyjmuje wartość krytyczną. W drugim wariancie konieczne jest wyznaczenie strukturalnej zależności pomiędzy udziałem wydatków na żywność a dochodem. Metoda wskaźnika żywnościowego jest mniej pracochłonna niż oszacowanie koszyka minimum egzystencji i socjalnego. Podstawową wadą tej metody jest arbitralność wskaźnika wyznaczania wartości określającego próg ubóstwa.

Warto pamiętać, że niewielki udział wydatków na żywność w niektórych gospodarstwach domowych można tłumaczyć koniecznością realizacji opłat za mieszkanie, energię elektryczną, leczenie i transport, co powoduje, że ta część społeczeństwa przeznacza na żywność tzw. resztową część budżetu.

Duży udział wydatków na żywność świadczy o tym, że ubogie gospodarstwa domowe są zmuszone do rezygnacji z innych usług i dóbr w celu zaspokojenia potrzeb podstawowych.